Από την κτηνίατρο Βασιλική Α. Νταβλούρου.

Ένα πολύ συχνό ανοιξιάτικο και καλοκαιρινό κυρίως ατύχημα των μικρών μας φίλων είναι το τσίμπημα από σφήκες και μέλισσες.

Ένα μεγάλο ποσοστό των επειγόντων περιστατικών στην Κτηνιατρική κλινική πράξη,αφορά σε αυτά τα ατυχήματα που είναι ιδιαίτερα συχνά κατά την διάρκεια της Άνοιξης και του Καλοκαιριού. Η έντονη παρουσία σφηκών/μελισσών (και πολλών άλλων εντόμων), αλλά και οι συχνότερες έξοδοι των κατοικιδίων μας συμβάλλουν στην αυξημένη συχνότητα των τσιμπημάτων.

 

Οι μέλισσες έχουν αγκαθωτό κεντρί ενώ οι σφήκες λείο. Όταν η μέλισσα τσιμπήσει το θύμα της, τότε το κεντρί της εγκλωβίζεται κάτω από το δέρμα και αποσπάται από το σώμα του εντόμου. Έτσι, οι μέλισσες μπορούν να καταφέρουν μόνον ένα τσίμπημα και αμέσως μετά πεθαίνουν. Σε αντίθεση με την μέλισσα, το κεντρί της σφήκας είναι λείο και αυτό της επιτρέπει να προκαλεί πολλαπλά τσιμπήματα.

Το να καταλάβει κανείς αν ένα ζώο τσιμπήθηκε από μέλισσα ή σφήκα αλλά και το πόσες φορές τσιμπήθηκε είναι σχεδόν αδύνατο, αφού σπάνια ο ιδιοκτήτης είναι παρών στο συμβάν και το ζώο...... ΔΕΝ μπορεί να μιλήσει!!!

Επίσης αδύνατο είναι τις περισσότερες φορές, να εντοπίσουμε το ακριβές σημείο νύγματος πάνω στο σώμα του ζώου.

Σε όλα σχεδόν αυτά τα περιστατικά, το συμπέρασμα πως το ζώο τσιμπήθηκε, βασίζεται στα κλινικά σημεία και συμπτώματα που εκδηλώνει. Από τα πιο χαρακτηριστικά είναι το οίδημα (πρήξιμο ) στο πρόσωπο, το οποίο ακολουθεί συνήθως ένα τσίμπημα γύρω από το κεφάλι του ζώου.

• Τα απλά-μονά τσιμπήματα από σφήκες και μέλισσες συνήθως προκαλούν πόνο και οίδημα τοπικά στο σημείο νύγματος και σπάνια μπορεί να προκαλέσουν αλλεργική-αναφυλακτική αντίδραση.

• Τα πολλαπλά τσιμπήματα, μπορεί να προκαλέσουν σοβαρή αναφυλακτική αντίδραση, τοξίκωση από την είσοδο μεγάλης ποσότητας δηλητηρίου στο σώμα του θύματος, αλλά και νεφρική ανεπάρκεια.
  

• Θάνατος,αν συμβεί, θα οφείλεται είτε στην βαριά αναφυλακτική αντίδραση λόγω κυκλοφορικών διαταραχών που προκαλούν γενικευμένο οίδημα (πρόσωπο ή/και άκρα του ζώου-ΑΓΓΕΙΟΟΙΔΗΜΑ), είτε στην τοξίκωση από το δηλητήριο του εντόμου.

Συχνότερα θύματα τέτοιων ατυχημάτων είναι οι σκύλοι που βρίσκουν ιδιαίτερα διασκεδαστικό το παιχνίδι του "κυνηγητού" με τα έντομα. Έτσι, δέχονται τα τσιμπήματα γύρω από το πρόσωπο, το στόμα ( όταν προσπαθούν να φάνε τα έντομα), ή τις πατούσες τους (όταν προσπαθούν να τα πατήσουν).

ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΑΝΙΚΟΣ!

ΠΕΡΙΓΡΑΨΤΕ ΣΤΟΝ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟ ΣΑΣ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΖΩΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΕΙ ΑΝΑΛΟΓΩΣ!

ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ: Τις περισσότερες φορές, το τσίμπημα από σφήκα ή μέλισσα δεν προκαλεί τίποτε παραπάνω από ένα επώδυνο ερέθισμα στο σημείο τσιμπήματος. Αν ένα ζώο όμως είναι αλλεργικό στο δηλητήριο του εντόμου ή τσιμπηθεί πολλαπλές φορές, (είτε από πολλές μέλισσες, είτε επαναλαμβανόμενα από μία σφήκα) ή το τσίμπημα γίνει μέσα στο στόμα ή το λαιμό του ζώου, τότε μπορεί να προκληθούν πολλές και επικίνδυνες επιπλοκές. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η επέμβαση κτηνιάτρου είναι απολύτως απαραίτητη.

1.ΤΟΠΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ: Η πιο συχνή!

Η πιο συνηθισμένη αντίδραση στο τσίμπημα εντόμου είναι η άμεση πρόκληση πόνου, κοκκινίσματος ( θα φανεί μόνο σε άτριχα σημεία του σώματος) και φλεγμονής. Αυτή είναι η αντίδραση του σώματος στο δηλητήριο του εντόμου. Το ζώο μπορεί να κλάψει την στιγμή του τσιμπήματος ή να γίνει επιθετικό. Η περιοχή γύρω από το τσίμπημα μπορεί να ερεθιστεί και να πρησθεί και αυτή η εικόνα ίσως να οδηγήσει στον εντοπισμό του τσιμπήματος. Συχνά όμως, ένα τσίμπημα σε κάποιο σημείο του σώματος, προκαλεί εκτεταμένο οίδημα(πρήξιμο) σε μεγάλη περιοχή γύρω από το σημείο νύγματος. Για παράδειγμα, ένα τσίμπημα στο κεφάλι, προκαλεί την εκδήλωση οιδήματος ( πρηξίματος) σε όλο το πρόσωπο του ζώου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η αναζήτηση του κεντριού είναι χάσιμο χρόνου! Επιπλέον, η εξέταση ενός ζώου που έχει τσιμπηθεί είναι ιδιαίτερα δύσκολη και επικίνδυνη αφού το ζώο πονά και μπορεί να γίνει επιθετικό προς όποιον το αγγίζει. Είναι χαρακτηριστικό πως το ζώο τρίβει το πρόσωπό του στο έδαφος ή γλείφει επίμονα την περιοχή του νύγματος, προσπαθώντας να ανακουφιστεί από τον ερεθισμό.

 

2.ΑΛΛΕΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ: Σπανιότερη.

Ένα μικρό ποσοστό ζώων μπορεί να είναι αλλεργικά στο δηλητήριο των σφηκών/μελισσών. Η αλλεργική αντίδραση που θα ακολουθήσει το τσίμπημα μπορεί να ξεκινήσει άμεσα ή ακόμα και 30 λεπτά μετά. Η διάρκειά της δε, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες που έχουν να κάνουν τόσο με το ίδιο το ζώο, όσο και με την ταχύτητα έναρξης κάποιας αγωγής.

Η έκταση και σοβαρότητα της αναφυλακτικής αντίδρασης επίσης ποικίλλει. Συνήθως πρόκειται για μια γενικευμένη αλλά επιφανειακή αντίδραση όλου του σώματος του ζώου που μπορεί να υποχωρήσει μετά από αρκετές ώρες με ή χωρίς την χορήγηση φαρμάκων. Αν όμως η αντίδραση αυτή συνοδευτεί και από κυκλοφορικές διαταραχές με σοβαρά οιδήματα ( ιδίως γύρω από το πρόσωπο του ζώου), τότε μπορεί να προκληθεί θάνατος( το τελευταίο είναι ιδαίτερα σπάνιο).

Η γενικευμένη-επιφανειακή αναφυλακτική αντίδραση χαρακτηρίζεται συνήθως από την εμφάνιση πομφών (ο ιδιοκτήτης την περιγράφει ως: εξάνθημα, καντήλες, σπυριά κα. ) σε όλο το σώμα του ζώου, πρήξιμο τόσο στο κεφάλι όσο και στα άκρα.

Αν ένα ζώο εκδηλώσει αναφυλακτικό ΣΟΚ μετά από τσίμπημα, τότε τα συμπτώματα που θα εκδηλώσει ΔΕΝ είναι μόνο εξωτερικά:

Ζαλάδα και απώλεια της ισορροπίας και του συντονισμού κινήσεων από την απότομη πτώση της πίεσης του αίματος, δύσπνοια και λαρρυγόσπασμος λόγω οιδήματος γύρω από το λαιμό του ζώου,συλλογή υγρού στους πνεύμονες, σπασμοί και εκδήλωση επιληπτικών κρίσεων, κυκλοφορική καταπληξία, κώμα και θάνατος μπορεί να συμβούν μετά από τσίμπημα/τσιμπήματα εντόμων σε υπερευαίσθητα ζώα (σπάνια).

Ακόμα και αν το αναφυλακτικό σοκ αντιμετωπισθεί αρχικά, δεν αποκλείεται να επανεμφανισθεί 6-12 ώρες αργότερα.

 

 

Στο ζώο αυτό εκδηλώθηκε μια σοβαρή αλλά επιφανειακή αναφυλακτική αντίδραση (ΚΝΙΔΩΣΗ-URTICARIA) η οποία περιορίστηκε σε εξωτερικά συμπτώματα και  η οποία αποδόθηκε σε τσίμπημα εντόμου, χωρίς όμως να βρεθούν αποδεικτικά στοιχεία. Το ζώο παρέμενε σε κήπο κατά τη διάρκεια της Άνοιξης και το τσίμπημα από κάποιο έντομο ( σφήκα/μέλισσα) θεωρήθηκε πολύ πιθανό αφού πρώτα αποκλείσθηκαν άλλα πιθανά αίτια!

Εδώ λοιπόν θα πρέπει να αναφέρουμε πως υπάρχει ένα πλήθος άλλων αιτίων που μπορούν να προκαλέσουν αυτού του τύπου την αναφυλακτική αντίδραση.

Ενδεικτικά αναφέρονται:

ΤΡΟΦΕΣ-ΦΑΡΜΑΚΑ-ΕΜΒΟΛΙΑ!-ΜΕΤΑΓΓΙΣΗ ΑΙΜΑΤΟΣ-ΦΥΤΑ-ΕΝΔΟΠΑΡΑΣΙΤΑ-ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ-ΗΛΙΟΣ-ΟΙΣΤΡΟΣ-ΑΛΛΕΡΓΙΑ ΣΕ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ(ΓΥΡΗ-ΣΚΟΝΗ ΚΤΛ)-TΣΙΜΠΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΦΙΔΙΑ,ΑΡΑΧΝΕΣ, ΣΚΟΡΠΙΟΥΣ,ΨΥΧΟΓΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ!!!!!..................ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ

Το συμπέρασμα λοιπόν πως ένα ζώο που πρήζεται ξαφνικά έχει τσιμπηθεί από κάποιο έντομο είναι συνήθως αυθαίρετο. Για άλλη μια φορά λοιπόν επιβεβαιώνεται ο κανόνας που λέει: Σε κάθε περιστατικό δηλητηρίασης ή ξαφνικής αδιαθεσίας ενός ζώου, αυτό που επείγει να αντιμετωπίσουμε είναι τα συμπτώματα που το ζώο εκδήλωσε. Το αίτιο , ΑΝ ΒΡΕΘΕΙ, σίγουρα είναι κέρδος αλλά δεν είναι πάντοτε εφικτό!

"Προτεραιότητά μας είναι η ανακούφιση του ζώου που υποφέρει και η σωτηρία του αν κινδυνεύει η ζωή του, με ή χωρίς την ανεύρεση της αιτίας που το έφερε σε αυτή την κατάσταση"

Διαβάστε περισσότερα για τις πρώτες βοήθειες σε δηλητηριάσεις ΕΔΩ.

 

3.ΤΟΞΙΚΩΣΗ-ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ: συνήθως μετά από πολλαπλά τσιμπήματα.

Οι τοπικές αντιδράσεις γύρω από τα σημεία νύγματος είναι και εδώ το οίδημα, κοκκίνισμα και η φλεγμονή συνοδευόμενα όμως και από εμετό, διάρροια, υπόταση, πυρετό. Σε σοβαρές περιπτώσεις δηλητηρίασης μπορεί να εκδηλωθούν σπασμοί , αναιμία, ακόμα και νεφρική ανεπάρκεια. Αν η δηλητηρίαση του ζώου είναι βαριά, τότε μπορεί να προκληθεί θάνατος από σοβαρό καρδιακό και αναπνευστικό επεισόδιο.

ΑΝΤΙΔΟΤΟ: ΔΕΝ υπάρχει!

Οι γνωστές παραδοσιακές συνταγές για αμμωνία, σόδα, ξύδι, λεμόνι κτλ. είναι μέτρα τοπικής αγωγής προκειμένου να μειωθεί το οίδημα και ο πόνος από το τσίμπημα στο σημείο νύγματος. Είναι αλήθεια πως το δηλητήριο της μέλισσας έχει διαφορετική σύσταση από αυτό της σφήκας και εξουδετερώνεται με διαφορετικές ουσίες.Το δηλητήριο της μέλισσας έχει όξινη σύσταση και εξουδετερώνεται με αλκαλικές ουσίες όπως η αμμωνία και η σόδα, ενώ το δηλητήριο της σφήκας έχει αλκαλική σύνθεση και αντιμετωπίζεται με οξύ ( ξύδι, λεμόνι ). Όταν όμως το δηλητήριο εισέλθει στο σώμα του θύματος, καμία αλοιφή ή χειροποίητο σκεύασμα που εφαρμόζεται στην επιφάνεια του δέρματος, δεν μπορεί να το εξουδετερώσει.

Η επάλειψη της περιοχής του νύγματος, όταν φυσικά την εντοπίσουμε, με μια κορτιζονούχο αλοιφή ή με μείγμα μαγειρικής σόδας και νερού ή αμμωνίας, ανακουφίζει από τον πόνο και το οίδημα. Προτείνονται λοιπόν ΜΟΝΟΝ ως υποστηρικτικά μέτρα και ΟΧΙ ΩΣ ΕΙΔΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ! Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται, ώστε το ζώο να μην γλείψει την περιοχή. 

 

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ: Οι τρόποι αντιμετώπισης αυτών των περιστατικών ποικίλλουν, ανάλογα με την σοβαρότητα των συμπτωμάτων που έχει εκδηλώσει το ζώο.

ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ!

Κάθε τσίμπημα ΔΕΝ προκαλεί απαραίτητα πρήξιμο και αναφυλακτική αντίδραση, αλλά και κάθε πρήξιμο ή αναφυλακτική αντίδραση ΔΕΝ προκαλείται απαραίτητα από τσίμπημα εντόμου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Στην επικοινωνία σας με τον/την κτηνίατρο, προσπαθείστε να είστε αντικειμενικοί στην περιγραφή των συμπτωμάτων του ζώου και μην προτρέχετε βγάζοντας συμπεράσματα για το τι έχει συμβεί στο ζώο. Υπάρχει ένα πλήθος άλλων αιτίων που θα μπορούσαν να προκαλέσουν τα ίδια συμπώματα με αυτά του τσιμπήματος σφήκας ή μέλισσας. Η μόνη περίπτωση στην οποία είμαστε 100% σίγουροι πως το ζώο τσιμπήθηκε είναι όταν το δούμε με τα ίδια μας τα μάτια. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, η αντιμετώπιση ενός περιστατικού ξαφνικής εμφάνισης οιδήματος ή αναφυλακτικής αντίδρασης είναι καθαρά ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ και ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΣΙΜΠΗΜΑ ΠΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟ ΖΩΟ ΕΚΔΗΛΩΣΕ!!!!!!!!!!!!!!

Αν γνωρίζουμε ή υποψιαζόμαστε το αίτιο που προκάλεσε την αντίδραση του ζώου, είναι απαραίτητο να το καταργήσουμε: πχ. απομάκρυνση του ζώου από φωλιά με σφήκες/μέλισσες, διακοπή χορήγησης κάποιου φαρμάκου ή τροφής, διακοπή μιας μετάγγισης αίματος κτλ.

• Στα απλά τσιμπήματα που δεν προκαλούν οίδημα ή πρήξιμο, δεν χρειάζεται να κάνουμε απολύτως τίποτα πέραν ίσως της εφαρμογής πάγου ή κάποιας κορτιζονούχου αλοιφής στο σημείο νύγματος ( αν το ξέρουμε φυσικά!)
  

• Στα τσιμπήματα που προκαλούν απλές τοπικές αντιδράσεις (περιορισμένο οίδημα γύρω από την περιοχή νύγματος), η εφαρμογή πάγου,αμμωνίας,σόδας ή κάποιας κορτιζονούχου αλοιφής είναι αρκετή για να μειώσει το τοπικό οίδημα και τον πόνο. ΠΡΟΣΟΧΗ! αν η περιοχή αυτή βρίσκεται κοντά στα μάτια του ζώου, η μόνη ασφαλής αντιμετώπιση είναι η εφαρμογή πάγου!!!!!!!!!!!!!!

ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΜΜΩΝΙΑΣ, ΣΟΔΑΣ Ή ΚΟΡΤΙΖΟΝΟΥΧΟΥ ΑΛΟΙΦΗΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ Ή ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ ΖΩΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

• Στα τσιμπήματα που προκαλούν πρήξιμο στο πρόσωπο του ζώου, απαιτείται η συμβουλή ή παρέμβαση κτηνιάτρου! Η αντιμετώπιση είναι και εδώ υποστηρικτική και η συνήθης τακτική είναι η χορήγηση ΚΟΡΤΙΖΟΝΗΣ και ίσως ΑΝΤΙΪΣΤΑΜΙΝΙΚΟΥ με σκοπό την ταχεία υποχώρηση του οιδήματος πριν προκαλέσει δυσκολία στην αναπνοή του ζώου. Η χορήγηση των ουσιών αυτών μπορεί να γίνει είτε με ένεση, είτε από το στόμα. Αυτό είναι κάτι που θα σας συμβουλεύσει ο κτηνίατρος που εμπιστεύεστε και τις οδηγίες του θα πρέπει να ακολουθήσετε πιστά. Ο κτηνίατρός σας μπορεί να κρίνει πως η μεταφορά του ζώου στο ιατρείο ΔΕΝ είναι απαραίτητη ή το αντίθετο.

Δεκτό πως κάποιες φορές η ανεύρεση κτηνιάτρου μπορεί να είναι ιδιαίτερα δύσκολη! Η τηλεφωνική όμως επικοινωνία είναι εφικτή στις περισσότερες περιπτώσεις. Επομένως, δεν υπάρχει δικαιολογία για την εσφαλμένη χρήση φαρμάκων στα ζώα σας. Μπορεί να είναι αδύνατον να μεταφερθεί το ζώο σας σε κάποιο κτηνιατρείο, δεν είναι όμως αδύνατον να ζητήσετε συμβουλή τηλεφωνικά!

Αν το ζώο έχει εκδηλώσει οίδημα γύρω από το πρόσωπο, τότε φροντίζουμε μέχρι να μεταφερθεί σε ιατρείο, να βρίσκεται σε καλά αεριζόμενο χώρο και να μην παρεμποδίζεται η αναπνοή του. Αν το ζώο έχει σοβαρή δύσπνοια, θα χρειαστεί χορήγηση οξυγόνου.

Ανάμεσα στα φάρμακα πρώτης ανάγκης που μπορείτε να έχετε στο κουτί πρώτων βοηθειών του κατοικιδίου σας είναι η κορτιζόνη ( ενέσιμη και πόσιμη μορφή) , τα αντιϊσταμινικά ( χάπια ) καθώς και η αδρεναλίνη.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Η αδρεναλίνη είναι το ΕΣΧΑΤΟ μέσο αντιμετώπισης σε σοβαρές αναφυλακτικές αντιδράσεις όπου κινδυνεύει η ζωή του ασθενούς!

ΜΗΝ ΧΟΡΗΓΕΙΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΘΕΙΤΕ ΤΟΝ/ΤΗΝ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟ ΣΑΣ

Διαβάστε για τα φάρμακα πρώτης ανάγκης που μπορείτε να έχετε στο σπίτι ΕΔΩ.

Αν το κεντρί του εντόμου βρεθεί, τότε η αφαίρεσή του πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά χωρίς να προκληθεί περαιτέρω απελευθέρωση δηλητηρίου κάτω από το δέρμα του ζώου. Αποφύγετε την αφαίρεση του κεντριού με πίεση (ζούληγμα) της περιοχής. Μπορεί με αυτό τον τρόπο να προκαλέσετε την είσοδό του βαθύτερα στο δέρμα του ζώου. 

• Στα τσιμπήματα που προκαλούν γενικευμένες και σοβαρές αναφυλακτικές αντιδράσεις, απαιτείται η εξέταση και περίθαλψη του ζώου από κτηνίατρο. Στις περιπτώσεις αυτές, η χορήγηση φαρμάκων πρώτης ανάγκης πρέπει να γίνει δια της ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΑΣ οδού, με ταυτόχρονη χορήγηση ορών, αντιβιοτικών και στενής παρακολούθησης των ζωτικών λειτουργιών του ζώου ( καρδιάς, αναπνοής κτλ). Η χορήγηση αδρεναλίνης μπορεί να κριθεί αναγκαία, αν το ζώο έχει εκδηλώσει σοβαρή υπόταση ή βρογχόσπασμο. Αυτό είναι κάτι που θα κρίνει ο Κτηνίατρος και ΜΟΝΟΝ!
  
• Στα τσιμπήματα (συνήθως πολλαπλά) που προκαλούν ΤΟΞΙΚΩΣΗ/ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΗ είναι επίσης απαραίτητη η μεταφορά του ζώου σε κτηνιατρείο.
  

ΑΝ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΤΕ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΝΑΦΥΛΑΚΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΜΕΤΑΦΕΡΕΤΕ ΤΟ ΖΩΟ ΣΑΣ ΣΕ ΚΤΗΝΙΑΤΡΕΙΟ ΑΜΕΣΑ! Η λογική της χορήγησης κορτιζόνης και της αναμονής μέχρι να ......"δούμε τι θα γίνει, αν θα υποχωρήσει", είναι εσφαλμένη. Πολύ συχνά, την πρώτη αναφυλακτική αντίδραση ακολουθεί και δεύτερη, η οποία μπορεί να προκαλέσει θανατηφόρο βρογχόσπασμο( δύσπνοια) ή ΣΟΚ στο ζώο και να το σκοτώσει.

Με λίγα λόγια, σε περίπτωση που το ζώο σας τσιμπηθεί από κάποιο έντομο, πρώτα απ'όλα επικοινωνήστε με κτηνίατρο και περιγράψτε με ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, χωρίς υπερβολές, την κατάσταση του ζώου ( αν έχει πρησθεί, αν αναπνέει καλά κτλ). Ο κτηνίατρός σας θα σας συμβουλεύσει τι να κάνετε.

ΠΡΟΛΗΨΗ: Η αποφυγή αυτών των τσιμπημάτων στα ζώα είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη, ΕΚΤΟΣ ΑΝ....................

????

Τα σκευάσματα ( αμπούλες, σπρέυ κτλ ) που απωθούν ψύλλους, τσιμπούρια και κουνούπια, δεν είναι αποτελεσματικά στην περίπτωση των σφηκών και μελισσών.

Ίσως η μόνη ρεαλιστική συμβουλή θα ήταν να αποφεύγετε να διατηρείτε στις βεράντες και τους κήπους σας κάποια φυτά που ελκύουν περισσότερο σφήκες και μέλισσες.

 

 

 

ΒΡΕΙΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΠΡΩΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΕΔΩ.